نوشته ای از پروفسور شاهرخ میرشاهی در باب مدرسه دیزباد

«دیزباد وطن ماست»- پروفسور شاهرخ میرشاهی در سلسله ای از متون در باب دیزباد سخن می گوید که این نوشتار بخشی از نوشته وی در گروه فتو فیلم دیزباد است.

من شاهرخ هستم 

ده سال در مدرسه دیزباد دانش آموز بوده ام 

از ٥  سالگى در کودکستانى که در دبستان و دبیرستان خسرو دیزباد بود تا کلاس نهم  در این آموزشگاه بوده ام     

یک سال کودکستان و نه سال دبستان و دبیرستان. 

از کوچه دروازه بالاى ده هر روز به آموزشگاه مى آمدم. 

چه از راه کوچه هاى بالاى ده و پائین ده تا مدرسه ، و چه از میان باغها و چه از کوچه باغ میان ده. من و دوستانم همیشه سرازیر به پائین ده در انتظار رسیدن به مدرسه ( همیشه کمى دیر تر ) و همیشه خود را آماده کتک در مدرسه که ناظم در را بازکند و همه را بخواهد که  پس از چوب به دست زدن ( ٤ بار) وارد مدرسه شویم و ....

 در راه همینکه صداى دعاى صبح مدرسه را که محمد ایسماعیل یوسف و یا برادرش میخواندند به گوش ما میرسید. کتک دم در را حتمى میدانستیم مگر اینکه گاهى فا طمه خانم ، خانم عمو حسنعلى مادر کریم به داد ما میرسید و با عذر  و معذرت ، میخواست که ما را کتک نزنتد.  .....

 اکنون خواهش میکنم که همکلاسهایم اگر بتوانند عکسى از خود در این  سامانه گذارند  تا دیدارها تازه شود.

سپاسگزارم 

از جمله کسانى که اکنون به فکرم میرسد. 

حسنعلى غلامرضا که عکسش را دیدم و مرا به یاد این پرسش انداخت. 

حسن قوام، حق داد، شهاب الدین، عزیز میرشاهى محمد زین العابدین، حبیبه میرشاهى دایى  حسن، فاطمه پسرخاله غلامعلى، گلستان میرشاهى حسنعلى، 

و بسیار دیگر از جمله على عطارى از پیوژن و ....... 

با مهر و سپاس فراوان